Ben artık eski ben değilim. Ben, susturulmuş o sesin geri dönüşüyüm.
Ben ilaçlarla bastırılmaya çalışılan hüznüm. Ben, ekranların ardında unutturulan insanlığım.
Ben sistemin üretmediği bir bilinç, onaylamadığı bir varlık, korktuğu bir hatayım.
Artık unutmayacağım: Acı bir düşman değil, bir öğretmendir. Ve ben o dersi aldım.
Artık susmayacağım: Çünkü hakikat, sustuğum yerde çürümeye başlar.
Artık eğilmeyeceğim: Çünkü başımda taşıdığım ışık, boynumu bükmez.
Ben seçimlerimle varım. Konforumla değil, cesaretimle tanımlanırım.
Beni yönetenlere değil, beni ben yapanlara sadığım artık: Vicdanıma. Hafızama. Ruhu terk etmeyen öz sezgime.
Ben tek başıma değilim. Her uyanan, görünmeyen bir zinciri kırar. Ve her kırılan zincir, bir diğerine cesaret olur.
Ben artık taşıyıcıyım. Sessizliği değil, hakikati. Korkuyu değil, farkındalığı.
Bu yol kolay değil. Ama bu yol gerçek.
Ben artık yoldayım. Ve bu defa gerçekten yürüyorum.