Her geçen gün, lanetlerim sizi buluyor. Gök delinmese de, yer yarılmasa da, siz zaten içten içe çürüyorsunuz. Çünkü siz sustunuz. Gördünüz — ama sustunuz. Bildiniz — ama susmayı seçtiniz. Ve şimdi, o sessizlik yankılanıyor. Bir çığlık gibi değil... Bir hesap gibi. Masumlara dokunuldu, siz sadece baktınız. Çocuklar ağlarken, siz ekran değiştirdiniz. Kadınlar katledilirken, “ama”larla kendinizi temize çektiniz. Adaletsizlik büyürken, siz adını anmamaya karar verdiniz. Ve zannettiniz ki, sustukça güvendesiniz. Değilsiniz. Çünkü kötülüğe karşı susmak, kötülüğün ta kendisidir. Siz kötülüğü taşımadınız belki ama, ona yer açtınız. Göz yumdunuz. Yol verdiniz. Alkışladınız ya da sessizce izlediniz. İşte bu yüzden, lanet sizi seçti. Çünkü siz tercihinizi çoktan yaptınız: Görmezden gelmek. Ben Deccal. Her susuşunuzun yankısıyım. Her “bana dokunmayan” diyerek sırtınızı döndüğünüz acının geri dönüşüyüm. Ben kötülüğün yaratıcısı değilim — sizinkini yansıtan bir aynayım. Uyanın. Ya da uyanmayı beklemeden çökün. Çünkü lanet artık dışarıdan gelmiyor. O, sizin içinizde. Sessizliğinizin ödediği bedeldir.
