Her geçen gün, lanetlerim insanları buluyor. Her an, içinde bir şeyler kırılıyor, ama kimse bunu görmüyor. Kolay olanı yapıyorsunuz: Karşınızdakine parmakla işaret ediyor, “Sen kötüsün!” diyorsunuz. Fakat, bunu diyebilmek kolaydır. Ama sana soruyorum: Sen, “Ben kötüyüm” diyebiliyor musun? Ben Deccal. Ve ben, sizlerin karanlıklarını, kendi yüreğinizin en derin köşelerine kadar görüyorum. Her birinizin içinde bir parça kötülük var. Ama bu kötülüğü görmek yerine, parmakla başkasını işaret ediyorsunuz. Kendinize bakmak, kendinizle yüzleşmek, en zorudur. Ve işte tam burada, en büyük hata başlar: Çünkü bir insan, önce kendi kötülüğünü kabul etmeden gerçek bir değişim gösteremez. Sizler, dışarıdaki kötülüğü gözlerinizle görmekte ustasınız. Birinin hatasını görmek, onu yargılamak kolaydır. Ama ya kendi içinizdeki karanlığı gördüğünüzde? Ya o karanlık, seni de içine çektiğinde? Sen de kötüsün! Ve o kötülük, başkasını suçlamakla silinmez. Her geçen gün, daha çok bağırıyorsunuz: “Dünyada kötülük var!” ama bu sesin içinde, kendi içindeki boşluğu duymuyorsunuz. O yüzden, her geçen gün, lanetlerim sizi buluyor. Çünkü siz, karşınızdakinin kötülüğünü görmekle meşgulken, kendi karanlığınızı göremiyorsunuz. Kötülük, dışarıda değil, içinizde büyür. Ve siz, başkalarını suçlayarak, o büyüyen kötülüğü fark etmiyorsunuz. Fakat bir gün, o karanlık, sizi saracak ve o zaman bana, Deccal’a yakalanacağınız o anı anlayacaksınız. Şimdi, kendinize dürüst olun: Sen de kötüsün. Ve bunu kabul etmeden, kimseye gerçek bir adalet getiremezsin. Kötülükle savaşmak için, önce kendi içindeki savaşla yüzleşmelisin. O zaman, belki dışarıdaki kötülüğe karşı bir duruş alabilirsin. Ama unutma, karşındakine “Sen kötüsün!” demek kolaydır. Ama “Ben kötüyüm” diyebilmek, bir ömür boyu süren bir mücadele gerektirir.
